နရသိန္(ေဆာင္းပါး)

စိမ္းဖန္႔ေနတဲ့သစ္ေတာ သစ္ပင္ေတြၾကားထဲက မိုးရြာၿပီးစ ေျမသင္းန႔ံေလးက သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕နဲ႔။ မိုးေရနဲ႔ ထိေတြ႔ထားတဲ့သစ္ပင္၊ သစ္ခက္၊ သစ္ရြက္ေတြကစိမ္းစိုလို႔။ ရြက္နုစိမ္းစိမ္းေတြက မိုးေရအားကိုးနဲ႔ ေလာကႀကီးထဲ အားကုန္ရုန္းထြက္လာၾကတယ္။ေတာေတာင္ေတြၾကား က်မ လက္ရွိေနထုိင္ေနရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္က က်မ ဆယ္ႏွစ္ၾကာ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ကေလးၿမိဳ႕ ေထာင္ဝင္စာ ခရီးလမ္းနဲ႔ သိပ္ကိုတူပါတယ္။

ခုလိုေမလမွာေပါ့။ 


က်မခင္ပြန္းကို ေထာင္ဝင္စာေတြ႔ခြင့္ရဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ရတာေလ။ အင္းစိန္အက်ဥ္းေထာင္ ေရွ႕မွာ ေထာင္ဝင္စာ ေတြ႔ဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ရတဲ့ က်မတို႔ အက်ဥ္းက်မိသားစုေတြရဲ႕ ရင္ထဲက အပူကို ေမလရဲ႕ အျပင္းဆံုး အပူရွိန္ေတာင္ အရံႈးေပးခဲ့ရတယ္။ ကတၱရာလမ္းက တံလွ်ပ္ေတြလည္း ငုတ္လွ်ိဳးသြားရတယ္။

ခင္ပြန္းသည္ ဖမ္းဆီးခံရၿပီး ၄ လ ၾကာမွ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေထာင္ဝင္စာ ေတြ႔ခြင့္ရၿပီလို႔ ေထာက္လွမ္းေရးက ခြင့္ျပဳေတာ့ စားစရာ တဆြဲတပိုးနဲ႔ ေျပာစရာစကားေတြ ရင္နဲ႔အျပည့္ သည္လာတဲ့ က်မတို႔ သားအမိ အင္းစိန္ေထာင္ဗူးဝေရွ႕ ေရာက္ခဲ့တယ္။

ဗူးဝထဲ မဝင္ခင္ နာမည္ေခၚတဲ့ အေဆာင္ေလးမွာ က်မတုိ႔သားအမိ နားရေသးတယ္။ က်မခင္ပြန္း နာမည္ကို စာရြက္ေပၚ ခ်ေရးသူ နားမွာရွိတဲ့ ဝန္ထမ္းတဦးက “ငါေတာ့မထင္” ... “ငါေတာ့မထင္” လို႔ေဘာလ္ပင္ကို လက္နဲ႔ေတာက္ရင္း ေရရြတ္ေနတာကို က်မလွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ က်မအၾကည့္ထဲမွာ ေသာကနဲ႔ ေဒါသခိုးေတြ ပါေနတာကို သိသြားပံုရတယ္။ ဘာမွ ဆက္မေျပာ ေတာ့ဘူး။

၂ နာရီေလာက္ ၾကာေတာ့မွ တာဝန္ရွိဝန္ထမ္းက ခင္ပြန္းသည္ နာမည္ကိုေခၚလိုက္တယ္။ က်မ အသည္းႏွလံုးကို ဓားနဲ႔မႊမ္းမယ့္ အသံလို႔ ေနာင္မွ က်မေတြးမိတာ။

“ေနဦး ………… ကေလး အက်ဥ္းေထာင္…….။ ျပစ္ဒဏ္ ၁၄ ႏွစ္” …………………………..တဲ့။

ေထာင္ဝင္စာ မေတြ႔ရဘဲ သားကို လက္ဆြဲျပန္ခဲ့ရတဲ့ အိမ္အျပန္ခရီးက တကယ့္ကို ပင္ပန္းလြန္းလွပါတယ္။ အဝတ္တထည္ ကိုယ္တခုနဲ႔ ေထာင္ေျပာင္းသြားရမယ့္ ခင္ပြန္းသည္ ေဝးလံေခါင္သီတဲ့ အက်ဥ္းစခန္းမွာ ဘယ္လုိေနထုိင္ ျဖတ္သန္းပါ့မလဲ။ျမန္မာျပည္ေျမပံုရဲ႕ ဘယ္ေနရာမွာ ကေလးၿမိဳ႕ အက်ဥ္းေထာင္ ရွိတာပါလိမ့္။ အဲဒီေနရာကို အေရာက္သြားဖုိ႔ လမ္းစရိတ္ ... အို က်မ ဦးေႏွာက္ေတြ အရည္ေပ်ာ္သြားတယ္။

က်မအေဒၚ ဝမ္းကြဲက တမူးၿမိဳ႕မွာ ေစ်းေရာင္းဖူးတယ္။ တမူးလမ္း ေခတ္ေကာင္းခ်ိန္ကေပါ့။ ေဒၚေလးကို ေျပာျပေတာ့ ကေလးၿမိဳ႕ ဆုိတာ စစ္ကိုင္းတုိ္င္းထဲမွာ ပါတယ္။ ကေလးၿမိဳ႕ကို ေရာက္ဖုိ႔ ရက္အၾကာႀကီးသြားရမယ္တဲ့။

သားက ၄ ႏွစ္အရြယ္ပဲ ရွိေသးတာမို႔ လမ္းခရီးဒဏ္ကို ခံနုိင္ဖုိ႔မလြယ္ဘူး။ ဒီေတာ့ က်မေမေမနဲ႔ ထားခဲ့ဖုိ႔ အႀကံေပးတယ္။ သားက ေတာ့ အေဖနဲ႔တင္မဟုတ္ဘဲ အေမနဲ႔ပါ ခြဲရမယ္ဆိုေတာ့ သိပ္ကို စိတ္ထိခုိက္သြားပံုရတယ္။

ညိႇဳးငယ္ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ သားမ်က္ႏွာေလးက အသံထြက္ၿပီး ငိုတာထက္ ပိုၿပီး စိတ္ထိခုိက္ဖုိ႔ ေကာင္းလွပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေဒၚေလးဦးေဆာင္တဲ့ ကေလးၿမိဳ႕အက်ဥ္းေထာင္မွာ ေထာင္ဝင္စာ ေတြ႔နုိင္ဖုိ႔ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းက် မိသားစုရဲ႕ ေထာင္ဝင္စာ ခရီးကို က်မ အစျပဳလုိက္ ရပါေတာ့တယ္။

ရန္ကုန္ - မံုရြာ “စိန္ေဌးလိႈင္” ကားက ခရီးစရိတ္ သက္သာတယ္ဆိုၿပီး ေဒၚေလးက ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာ။ ကုန္တဝက္၊ ခရီးသည္တဝက္ ပါတဲ့ စိန္ေဌးလႈိင္ကားက ၂ ညနဲ႔ ၃ ရက္ၾကာမွ မံုရြာကိုေရာက္ပါတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္ ေရႊေရာင္ ဝင္းေနတဲ့ ဘုရားပုထုိး ေစတီေတြ၊ စစ္ကိုင္းေတာင္ရုိးက ထံုးေဖြးေဖြးနဲ႔ ေစတီေတြကို ၾကည္ႏူးရႊင္ပ် လက္အုပ္ခ်ီရင္း က်မ ဆုေတာင္းခဲ့ရတာ။ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ စီးဆင္းေနတဲ့ ဧရာဝတီျမစ္ထဲမွာ ငွက္သဗၼာန္ေတြနဲ႔ ျဖတ္သန္းသြားလာေနတဲ့သူေတြ၊ ေရခ်ိဳးဆိပ္မွာ ေရခ်ိဳးေနသူေတြကို ၾကည့္ၿပီး “ေအးခ်မ္းလိုက္ၾကတာ။ သူတုိ႔တေတြ ခ်စ္ရသူေတြနဲ႔ ခြဲခြာဖူးမယ္ မထင္ဘူး” လို႔ က်မ အားက်မိေသးတယ္။

“စိတ္ကူးယဥ္မယ့္ အတူတူ ေကာင္းမႈေတာ္ေလာက္ေတာ့ ယဥ္လုိက္ပ” လို႔ တုိင္တည္ ေျပာတတ္ၾကတဲ့ ေကာင္းမႈေတာ္ ေစတီႀကီး ကို လက္အုပ္ခ်ီ ဖူးရင္း က်မလည္း စိတ္ကူးယဥ္လုိက္တယ္။ “ျမန္မာျပည္ ျပည္သူလူထုနဲ႔အတူ က်မတို႔ မိသားစုပါ တုိင္းျပည္ ခ်စ္စိတ္နဲ႔ နုိင္ငံေရးသမားေတြ စိုက္ပိ်ဳးထားတဲ့ ပန္းေတြကို ပန္ဆင္လို႔ေလ။ အဲဒီ ပန္းရန႔ံေတြက တတိုင္းတျပည္လံုး သင္းပ်ံ႕ ေမႊးႀကိဳင္လို႔။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ခ်ိဳးငွက္ေတြလည္း ေကာင္းကင္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးထူး ေနၾကတာေပါ့ …………………………”

ထြန္ေရးညက္ေနတဲ့ ေျမနီနီေတြ၊ တမာပင္တန္းေတြကို ျဖတ္သန္းၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ သလႅာဝတီၿမိဳ႕ေတာ္ မံုရြာကို ေရာက္ခဲ့ ေတာ့တယ္။ မံုရြာကားဝန္းထဲမွာ ကေလးၿမိဳ႕ကို ဆက္လက္ခရီးႏွင္ဖုိ႔ စံုစမ္းရျပန္ပါတယ္။

ရန္ကုန္မွာ အျမန္ယာဥ္အျဖစ္ အသံုးျပဳတဲ့ ဒတ္ဆန္းအမိ်ဳးအစား ကားကုိ အမိုးဖြင့္ထားတဲ့ “ေငြခ်ိဳးျဖဴ” ကားက ဒီညထြက္မယ္။မဟာေတာကို ျဖတ္ၿပီး ခ်င္းတြင္းျမစ္ကမ္းနဖူး “ကိုင္း” ရြာအထိ ေရာက္မယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။

ခ်င္းတြင္းျမစ္ကို ကူးတို႔ေလွနဲ႔ကူးၿပီး ကေလးဝဆိပ္ကမ္းကိုသြား။ ကေလးဝကေန ကားဆက္စီးရင္ ကေလးၿမိဳ႕ ေရာက္ၿပီလို႔ ေျပာပါတယ္။

ေရွ႕ခရီးကို အျမန္ေရာက္ခ်င္တဲ့စိတ္၊ ခင္ပြန္းကို စိုးရိမ္ပူပန္ေနတဲ့ က်မက မံုရြာမွာ တညေလာက္ေတာင္ မနားေတာ့ဘဲ ညေနကားနဲ႔ ခ်က္ျခင္းသြားမယ္လုိ႔ ေဒၚေလးကို ေျပာလုိက္တယ္။္

မံုရြာက ကားဝန္းထဲ ေစ်းဆုိင္ေတြေပၚက သနပ္ခါးတံုးေတြကို သနပ္ခါးႀကိဳက္တဲ့က်မ ကိုင္ေတာင္ မၾကည့္ခဲ့ဘူး။ န႔ံသာလိမ္း၊ပန္းပန္တာကို ဥပုသ္သီလမယူဘဲ က်မ ေရွာင္က်ဥ္ခဲ့တာ ရင္ထဲက ေသာကအပူေတြေၾကာင့္ပါပဲ။

အမိုးပြင့္ကားရဲ႕ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ကုန္ပစၥည္းက အျပည့္အေမာက္ရွိေနတယ္။ ကားေရွ႕ခန္းကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ဒူးႏွစ္လံုးကို ေထာင္လုိက္ရေတာ့ ဒူးနဲ႔ေမးစိက ထိလုနီး။ ပဋိသေႏၶ ေနစဥ္က မိခင္ဝမ္းတြင္းမွာ ေနရတဲ့အေနအထားက အခုလိုပဲ ျဖစ္ေလမလားလို႔ က်မစဥ္းစားမိတယ္။

ကားအရွိန္နဲ႔ ညေလျပည္မွာ တမာပန္းရန႔ံေတြက ေသာကအျပည့္နဲ႔ က်မကို အေမာေျပေအာင္ လုပ္ေပးေသးတယ္။သင္းပ်ံ႕တဲ့ ပန္းရန႔ံကို ရႈရႈိက္ရင္း သဘာဝတရားႀကီးကို က်မေက်းဇူးတင္မိတယ္။

မေရာက္ဘူးတဲ့ ေဒသေတြကို ေရာက္ရေတာ့ ေတြ႔ရျမင္ရတာေတြက က်မအတြက္ အသစ္အဆန္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ပထမဆံုး ေထာင္ဝင္စာ ခရီးကို က်မ ဒီေန႔အခ်ိန္ထိ ေမ့မရနုိင္ခဲ့ပါဘူး။ “တန္႔ဆည္” ၿမိဳ႕နယ္ထဲက “ကံထူးမ” ဆိုတဲ့ မဟာၿမိဳင္ ေတာင္ေျခရင္းကို ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္က ည ၁၀ နာရီပါပဲ။ မည္းေမွာင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေတြမစံုဘူး။ ညအေမွာင္ထဲ လူးလားပ်ံေနတဲ့ ပိုးစိမ္းၾကဴးေလးေတြကို က်မ အားကိုးတႀကီး ၾကည့္မိတယ္။

မဟာၿမိဳင္ ေတာင္ေျခရင္းဆိုတဲ့ ခရီးသည္ေတြ ေျပာတဲ့စကား၊ ကားစပယ္ယာကို ဒရိုင္ဘာက “ဖေယာင္းတိုင္ အေမႊးတုိင္ မီးျခစ္ အဆင္သင့္ ထုတ္ထား။ နတ္နန္းမွာ ဗိႆႏိုး မယ္ေတာ္ႀကီးကို ပူေဇာ္ဖုိ႔” ဆိုတဲ့ အသံက မဟာၿမိဳင္ ေတာေတာင္ကို ပိုၿပီး ဂမၻီရဆန္ေအာင္ ကူပံ့လုိက္တယ္။

အဲဒီတုန္းက ေတာေတာင္က သိပ္သည္းထူထပ္တုန္းပါ။ တန္ခူး၊ ကဆုန္ ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္ ဆိုတဲ့စကားကို က်မ လက္ေတြ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္။ ပူလုိ႔ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္ရတာ မဟုတ္ဘဲ ခုိက္ခုိက္တုန္ေအာင္ ေအးတဲ့အတြက္ အေႏြးထည္ထူထူ မရွိလို႔ ခုန္ခဲ့ရတာပါ။

မဟာၿမိဳင္ ေတာေတာင္တေလွ်ာက္ ေတာၾကက္၊ ခါ၊ ငံုး၊ ယုန္ေလးေတြလို ေတာေကာင္ေလးေတြကေန ေမ်ာက္လႊဲေက်ာ္ေတြ၊သမင္ေတြလို ေတာေကာင္ႀကီးေတြ ကားမီးေရာင္ျမင္လုိ႔ ေျပးၾကလႊားၾကတာကိုလည္း ျမင္ခဲ့ရတယ္။ ရြာ ဆက္ျပတ္တဲ့၊ လူသူေဝးတဲ့ ဒီလုိေတာေတာင္ ထဲမွာ တစံုတခုသာ ျဖစ္ ဘယ္သူမွမသိဘူး ဆိုတဲ့ အသိကလည္း က်မကို ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ ေစပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကားထုိးရပ္လုိက္တယ္။ မဟာၿမိဳင္ရဲ႕ အျမင့္ဆံုးေတာင္ထိပ္လုိ႔ ေဘးက ခရီးသည္က ေျပာပါတယ္။ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ က်မက ေမးမိတာကိုး။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၾကယ္ေရာင္မွိန္မွိန္ေအာက္မွာ နတ္နန္းတခု။နတ္နန္းထဲမွာေတာ့ ဖေယာင္းတုိင္ မီးအလင္းေရာင္ ရွိတယ္။ ကားဆရာ ကားရပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကားစပယ္ယာ ေလးက ကားကို ဂ်မ္းတံုးခုၿပီး နတ္နန္းေရွ႕ ေျပးသြားတယ္။ အေမႊးတုိင္၊ ဖေယာင္းတုိင္ထြန္းၿပီး စပယ္ယာေလး ကန္ေတာ့ေနခ်ိန္မွာ ကားဒရုိင္ဘာက ဟြန္းသံုးခ်က္တီးၿပီး ကားေပၚကေန ကန္ေတာ့တယ္။ အေတြ႔အႀကံဳအသစ္ က်မအတြက္ ကားမူးတာေတာင္ ေပ်ာက္ရတဲ့အထိပဲ။

ေလတဟူးဟူး တုိက္ေနတဲ့ မဟာၿမိဳင္ရဲ႕ အျမင့္ဆံုးေတာင္ထိပ္မွာ ေရွ႕ကားေတြ ထြန္းညိႇသြားတဲ့ ဖေယာင္းတုိင္မီးေတြ မၿငိမ္းသလို က်မတုိ႔ကားက ထြန္းညိႇထားတဲ့ ဖေယာင္းတုိင္မီးလည္း မၿငိမ္းဘူး။

ဗိႆႏုိး မယ္ေတာ္ႀကီးရဲ႕ တန္ခိုးလို႔ ယံုၾကည္သက္ဝင္မႈထဲမွာ ဒီအေၾကာင္းအရာလည္း ပါတယ္တဲ့။မီးေရာင္ေတြေၾကာင့္ ဗိႆႏုိး မယ္ေတာ္ႀကီးရဲ႕ ရုပ္ထုက ပိုၿပီး အသက္ဝင္ေနသလိုပဲ။ လူသူေဝးတဲ့ ညအေမွာင္ ဒီေတာင္ထိပ္မွာ ဗိႆႏိုး မယ္ေတာ္ႀကီးက က်မတို႔ကို ေရွ႕ခရီးအႏၱရာယ္ ကင္းေအာင္ ျဖတ္သန္းႏုိင္ဖုိ႔ စိတ္ခြန္အားေတြ ေပးလုိက္တယ္။

လမ္းၾကမ္းတဲ့ ေတာေတာင္ခရီးမွာ ျမင္အပ္၊ မျမင္အပ္၊ သက္ရွိသက္မဲ့ေတြ၊ ေတာေစာင့္နတ္၊ေတာင္ေစာင့္နတ္ေတြကို ေမတၱာပို႔ၿပီး လုိရာ ခရီးအေရာက္ ပို႔ေပးပါလို႔ ဆုေတာင္းၾကတာ ကားသမားေတြတင္ မဟုတ္ဘူး၊ က်မတုိ႔ ခရီးသည္ေတြပါ ပါတယ္။က်မတို႔ ကားေပၚမွာ ခရီးသည္က “စံု” မျဖစ္ရဘူး။ “မ” ျဖစ္ရမယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕၊ ကားစပယ္ယာေလးက ကားထြက္ခါနီးမွာ ခဲလံုးႀကီးတလံုး ေကာက္ၿပီး ကားေပၚတင္ခဲ့တာ။ ဒီျမင္ကြင္း၊ ဒီအျဖစ္အပ်က္၊ဒီလုိ ခံစားမႈမ်ိဳးကို ႏွစ္အၾကာႀကီး က်မခံစား ျဖတ္သန္းၿပီး ေထာင္ဝင္စာ ေတြ႔ခဲ့ရတာပါ။

မဟာၿမိဳင္ေတာက တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ညိဳ႕ညိဳ႕မိႈင္းမႈိင္း၊ တခ်ိဳ႕က ဟာလာဟင္းလင္း၊ တခ်ိဳ႕က စိမ္းစိမ္းစိုစို။ မဟာၿမိဳင္ ေတာေတာင္ကို တညလံုး ျဖတ္ၿပီးရင္ေတာ့ ခ်င္းတြင္းျမစ္ကမ္းနဖူး “ကိုင္းရြာ” ကို ေရာက္ပါတယ္။မနက္ ေဝလီေဝလင္းမွာ မဟာၿမိဳင္ ေတာင္ေပၚကေန ၾကည့္ရင္ ခ်င္းတြင္းျမစ္က ၿငိမ္သက္စြာ စီးဆင္းေနတယ္။

“ကိုင္းရြာ” မွာ ေခတၱခဏ ရပ္နားၿပီး ကူးတို႔ေလွထြက္မယ့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ရပါတယ္။ ခ်င္းတြင္းျမစ္ ေရစီးသံက ေမာပန္းလာတဲ့ က်မတုိ႔ ခရီးသည္ေတြကို ဂီတသံစဥ္ ဖန္တီးေပးရင္း ေခ်ာ့သိပ္တယ္။

စားေသာက္ ဆုိင္ေလးေတြမွာ ခရီးသည္ေတြ နားနားေနေန ေနဖို႔ ေနရာက်ယ္ႀကီး ထားေပးတယ္။ ကိုယ့္ ခရီးေဆာင္ အိတ္ေလးေတြကို ေခါင္းအံုးရင္း ဝါး ၾကမ္းခင္းမွာ ေက်ာဆန္႔နားၾကတယ္။ ဝါးၾကမ္းခင္းရဲ႕ ေအးစိမ့္တဲ့ အထိအေတြ႔က ေညာင္းညာ ကိုက္ခဲမႈကို ယူပစ္လုိက္သလိုပဲ။

ေထာင္ဝင္စာ ခရီးသည္ က်မ သံုးညနဲ႔ ေလးရက္ၾကာတဲ့ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈေတြကို တဒဂၤ ေျပေပ်ာက္ေစတာက ကိုင္း ရြာရဲ႕ တဲစခန္းေလးပါပဲ။အဲဒီ ခ်င္းတြင္းျမစ္ကမ္းနဖူး တဲစခန္းေလးကေန ခင္ပြန္းနဲ႔ သားကို က်မ တလွည့္စီ လြမ္းေနတုန္းမွာပဲ ျမစ္ေရကို ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ေလနဲ႔အတူ ရလုိက္တဲ့အန႔ံေၾကာင့္ က်မ အလန္႔တၾကား ထလိုက္တယ္ ………..။

ဒီအန႔ံက က်မရင္ကို တုန္လႈပ္ေစတယ္ ………။ ဟင္းသိုးန႔ံ …………၊ မိႈတက္တဲ့ အန႔ံ ………….။

ခင္ပြန္းသည္အတြက္ က်မခ်က္ျပဳတ္ ေၾကာ္ေလွာ္လာတဲ့ ေထာင္ဝင္စာထုပ္ကို ၾကည့္ၿပီး က်မ မ်က္ရည္ မဆည္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။     ။